Τοπίο με αμυγδαλιές

Η Θάλεια Καλλιγιάννη γεννήθηκε στα Χανιά το 1906 και πέθανε στην Αθήνα το 1988. Σπούδασε στη Μέση Εμπορική Σχολή και αργότερα στην Πάντειο. Πήρε μαθήματα γαλλικής, αγγλικής και γερμανικής γλώσσας. Ήταν αυτοδίδακτη ζωγράφος, έχοντας για δασκάλους της συμπατριώτες της ζωγράφους, ερασιτέχνες και μη. Κοντά σε πνευματικούς ανθρώπους που συναναστρεφόταν στο Ηράκλειο του Μεσοπολέμου ήρθε σε επαφή με τα διεθνή μοντερνιστικά καλλιτεχνικά κινήματα. Εκτός από τη διαρκή της ενασχόληση με τη ζωγραφική, διακρίθηκε για τις επιδόσεις της στην πεζογραφία, την ποίηση, τη μετάφραση, καθώς και τη δημοσιογραφία, η οποία αποτέλεσε και το κύριο βιοποριστικό της επάγγελμα. Συνέγραψε περίπου πενήντα βιβλία, από τα οποία έχουν εκδοθεί δεκαπέντε. Τα χρόνια 1936-1939 εξέδωσε και διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό «Κρητικές σελίδες». Το 1939 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα και άρχισε να ζωγραφίζει συστηματικά. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τα χρόνια 1948-1951 εξορίστηκε στη Χίο, στο Τρίκερι και στη Μακρόνησο. Παρουσίασε δημόσια τη ζωγραφική της για πρώτη φορά το 1967 στην ομαδική διοργάνωση «Α´ ομαδική έκθεση ζωγραφικής νέων καλλιτεχνών» στο «Εντευκτήριο-Γκαλερί», στην οδό Βουκουρεστίου 25, στην Αθήνα. Έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, όμως δεν πραγματοποίησε ποτέ ατομική έκθεση της ζωγραφικής της όσο ζούσε. Το 2021 ο Δήμος Πλατανιά, σε συνεργασία με τη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, διοργάνωσε στο Πολύκεντρο Βουκολιών του Δήμου Πλατανιά μεγάλη αναδρομική έκθεση του ζωγραφικού έργου της Θάλειας Καλλιγιάννη. Το έργο της απεικονίζει κυρίως το αγαπημένο χωριό, τον Πλατανιά, μέσα από σκηνές αγροτικών εργασιών και εθίμων, τοπία, θαλασσογραφίες, νεκρές φύσεις, πορτρέτα, εσωτερικά σπιτιών. Η ζωγραφική της χρησιμοποιεί μόνο ακρυλικά χρώματα και ακουαρέλα, και διακρίνεται για μια θαυμαστή συνθετική δεξιοτεχνία, η οποία εκφράζεται μέσα από ένα ναΐφ, παιδικότροπο ύφος, με σχηματοποιημένες μορφές, μια ιδιότυπη ατμοσφαιρική και γραμμική προοπτική, το ενιαίο φως, τα λαμπερά χρώματα, την εμμονή στη λεπτομέρεια και τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Τη δεκαετία του 1970 η Καλλιγιάννη διευρεύνησε σποραδικά και τον χώρο της καθαρής αφαίρεσης. Το έργο της αποδίδει με ενστικτώδες βλέμμα την αθωότητα της Κρήτης των παιδικών της χρόνων εξυμνώντας τη χαρά μιας απλής καθημερινότητας. Σε αυτή τη νεκρή φύση η Καλλιγιάννη χρησιμοποιεί αποκλειστικά το χρώμα για να διαμορφώσει τα αντικείμενα και το φόντο αλλά και την υφή της επιφάνειας του έργου.