Κανιάρης Βλάσης

Ο Βλάσης Κανιάρης γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα, όπου και πέθανε το 2011. Ξεκίνησε με σπουδές Ιατρικής, τις οποίες εγκατέλειψε για να αφοσιωθεί στη ζωγραφική. Αφού μαθήτευσε για ένα διάστημα στο φροντιστήριο του Πάνου Σαραφιανού, σπούδασε στην ΑΣΚΤ με τους Ουμβ. Αργυρό, Γ. Παππά, και Γ. Μόραλη (1950-1955). Παράλληλα ασχολήθηκε με σκηνογραφικές εργασίες, ως βοηθός του Γιάννη Τσαρούχη. Μετά την αποφοίτησή του εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα (1958, Ζυγός) ήταν μια από τις πρωιμότερες παρουσιάσεις αφηρημένων έργων στην Ελλάδα. Στην επόμενη φάση της δουλειάς του δημιουργεί έργα με ανάγλυφες στρώσεις γυψωμένων χαρτιών (Φόρος τιμής στους τοίχους της Αθήνας) και, από το 1960, ξεκινάει η απομάκρυνσή του από τη συμβατική ζωγραφική του τελάρου. Εγκατεστημένος πλέον στο Παρίσι, έρχεται σε επαφή με τους Nouveaux Réalistes και τον Pierre Restany. Είχε ήδη αρχίσει να χρησιμοποιεί μεταλλικά πλέγματα και γυψωμένα υλικά σε τρισδιάστατες κατασκευές, στις οποίες τώρα θα προσθέσει πραγματικά αντικείμενα σε μορφή ασαμπλάζ. Το 1964 συμμετείχε (με τους Δανιήλ και Κεσσανλή) στην πολυσυζητημένη έκθεση του Restany “Τρεις Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική”, στο πλαίσιο της 32ης Μπιενάλε της Βενετίας. Επέστρεψε στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημε του 1967 και το 1969 παρουσίασε στην Αθήνα (Νέα Γκαλερί) μια έκθεση με κατασκευές από γύψο και συρματόπλεγμα, η οποία αποτέλεσε κορυφαίο καλλιτεχνικό γεγονός, τόσο για το αντιδικτατορικό της περιεχόμενο όσο και για την πρωτοποριακή μορφή των έργων. Αμέσως μετά, αναγκάσθηκε να ξαναφύγει για το Παρίσι. Από το 1973 ως το 1975 εργάστηκε στο Δυτικό Βερολίνο, ως υπότροφος της D.A.A.D. Εκεί ολοκλήρωσε μια σειρά εγκαταστάσεων που αποτελούν ευθεία κοινωνικά σχόλια αφού περιλαμβάνουν ανδρείκελα από συρματόπλεγμα, ντυμένα με παλιά ρούχα, μαζί με αντικείμενα της καθημερινής ζωής των μεταναστών. Οι ανθρωπόμορφες κατασκευές αυτού του τύπου κυριαρχούν και στα επόμενα έργα του, μέσω των οποίων θίγει με οξύτητα τις προβληματικές πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής σύγχρονης πραγματικότητας. Το 1975 εκλέχθηκε καθηγητής στην έδρα ζωγραφικής της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου και το 1976 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Ελλάδα. Παρουσίασε το έργο του σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος, καθώς και σε αναδρομικές εκθέσεις. Οι σημαντικότερες αναδρομικές του εκθέσεις παρουσιάστηκαν το 1991-1992 (Θεσσαλονίκη, Χάγη και Βερολίνο), το 1999 (Εθνική Πινακοθήκη), το 2000 (Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη) και το 2008 (Μουσείο Μπενάκη).