Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε το 1925 στην Ύδρα και πέθανε το 2016 στην Αθήνα. Πήρε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Κλάους Φρίσλαντερ το 1940. Την ίδια χρονιά γνώρισε τον Δημήτρη Πικιώνη και τον Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, τους οποίους θεωρούσε τους πραγματικούς δασκάλους του. Από το 1943 ως το 1949 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στον Δημήτριο Μπισκίνη, τον Παύλο Μαθιόπουλο και τον Κωνσταντίνο Παρθένη. Με υποτροφία του Ι.Κ.Υ. ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην École des Beaux-Arts του Παρισιού (1953-1956), όπου διδάχτηκε την τέχνη της χαλκογραφίας από τον Ed. Goerg. Από το 1951 εργάστηκε ως επιμελητής στην έδρα του ελεύθερου σχεδίου της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Ε.Μ.Π., ενώ από το 1958 ως το 1962 δίδαξε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Το 1958 συμμετείχε στην ίδρυση του Ελευθέρου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (μετέπειτα Επαγγελματική Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών Βακαλό), όπου δίδαξε ως το 1976, οπότε και εξελέγη καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως το 1991, έχοντας από το 1989 εκλεγεί πρύτανης, ενώ το 1993 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Ξεκίνησε την εκθεσιακή του δραστηριότητα το 1948 με τη διοργάνωση της πρώτης ατομικής του έκθεσης. Παρουσίασε το έργο του σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος, καθώς και σε αναδρομικές εκθέσεις. Η Εθνική Πινακοθήκη διοργάνωσε το 1999 μια μεγάλη αναδρομική παρουσίαση της ζωγραφικής του, ενώ είχε προηγηθεί το 1983 η έκθεση της περίφημης “Λαϊκής Αγοράς” του. Παραμένοντας πιστός στην παραστατική ζωγραφική και διαμορφώνοντας ένα προσωπικό εξπρεσιονιστικό ύφος, ο Τέτσης απεικονίζει σκηνές της καθημερινής ζωής, προσωπογραφίες, τοπία και νεκρές φύσεις, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο του χρώματος και του φωτός. Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική και με την τοιχογραφική διακόσμηση δημοσίων κτιρίων και εκκλησιών. Στη μεταξοτυπία αυτή από ζωγραφικό του έργο, ένα από τα αγαπημένα του θέματα, το τραπεζάκι με νεκρή φύση από λουλούδια, σχηματίζεται από τις συμπεριφορές της ακουαρέλας πάνω στο χαρτί, με τα χρώματα να αυτονομούνται από τη λειτουργία της περιγραφής.