Télélumière No 8

Ο Takis (Παναγιώτης Βασιλάκης) γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα, όπου και πέθανε το 2019. Παιδί πολυμελούς οικογένειας, έζησε δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια, που σημαδεύτηκαν από την πείνα και τη φυλάκιση στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το 1946 ξεκίνησε τη μακρόχρονη καλλιτεχνική του πορεία, φτιάχνοντας τα πρώτα του γλυπτά σε γύψο. Η τέχνη των κυκλαδικών ειδωλίων και της αρχαϊκής εποχής, αλλά και η γνωριμία του με τη γλυπτική του Αλμπέρτο Τζακομέττι αποτέλεσαν τις πηγές της έμπνευσής του σε μια σειρά μορφών από σύρμα, ύφασμα και γύψο. Το 1954 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε τη σειρά με τα “Σινιάλα”, τα κινητικά γλυπτά που παράγουν μουσικούς ήχους καθώς χτυπούν μεταξύ τους με τον αέρα. Το 1959 παρουσίασε στη γκαλερί της Iris Clert τα πρώτα “Τηλεμαγνητικά γλυπτά”, που δημιούργησε εκμεταλλευόμενος τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, κάνοντας έτσι αισθητή την αόρατη ενέργεια που περιβάλλει το σύμπαν. Το φως, αλλά και η κίνηση σε κάθε της μορφή – μηχανική, ηλεκτρομηχανική, θερμική, μαγνητική, υδροδυναμική – αποτελουν βασικούς άξονες του έργου του. Τα “Τηλέφωτα” λίγο αργότερα θα βασιστούν στη δράση ενός ηλεκτρομαγνήτη. Το 1960 ξεκίνησε η μακρόχρονη συνεργασία του με τον Αλέξανδρο Ιόλα, που παρουσίασε στη γκαλερί του την πρώτη ατομική έκθεση του Takis στη Νέα Υόρκη. Το 1961 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του με τίτλο “Estafilades”. Την περίοδο 1968-1969, προσκεκλημένος του M.I.T., δημιούργησε τα πρώτα “Υδρομαγνητικά γλυπτά”, ενώ από το 1965 είχε ξεκινήσει τη σειρά των “Μουσικών γλυπτών”, στα οποία ο μουσικός ήχος παράγεται από την τυχαία κίνηση των μαγνητών. Η έρευνά του προς αυτή την κατεύθυνση συνεχίστηκε με τη δημιουργία μουσικών δωματίων, καθώς και μουσικών και χορογραφικών δρώμενων. Το 1974 άρχισε να χυτεύει σε καλούπι ανδρικά και γυναικεία σώματα, τα πρώτα μιας σειράς ερωτικών γλυπτών. Το ενδιαφέρον του στράφηκε επίσης στα σκηνικά και κοστούμια για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Ελλάδα και το 1993 ίδρυσε το Κέντρο Τεχνών και Επιστημών στο Γεροβουνό της Αττικής. Παρουσίασε το έργο του σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος, καθώς και σε μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζουν οι αναδρομικές στο Centre National d’Art Contemporain το 1972 και στη Galerie Nationale du Jeu de Paume το 1993, η οποία το 1994 μεταφέρθηκε στο Εργοστάσιο της Α.Σ.Κ.Τ. στη Αθήνα. Έργα του κοσμούν δημόσιους χώρους σε διάφορα μέρη του κόσμου. Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ο Τάκις είναι ένας σπάνιος εφευρέτης και ένας από τους ανανεωτές της γλυπτικής. Αρνούμενος την τέχνη της ρεαλιστικής αναπαράστασης και των παραδοσιακών τεχνικών, μέσα από συνεχή έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς στηρίζει την καλλιτεχνική του έκφραση στη λειτουργική χρησιμοποίηση των φυσικών νόμων και συνδυάζει την επιστήμη και την τεχνολογία με την τέχνη, σε μια προσπάθεια να μυήσει το θεατή στην ουσία του σύμπαντος.