Χωρίς τίτλο

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε το 1916 στην Άρτα και πέθανε το 2009 στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων παρακολουθούσε τις κυριακάτικες παραδόσεις ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το 1931, επιτυγχάνοντας στις εισαγωγικές εξετάσεις, ενεγράφη στο προπαρασκευαστικό τμήμα της Σχολής, όπου μαθήτευσε κοντά στον Δημήτριο Γερανιώτη. Αργότερα φοίτησε στα εργαστήρια του Κωνσταντίνου Παρθένη και του Ουμβέρτου Αργυρού, και από το 1933 παρακολούθησε βραδινά μαθήματα στο εργαστήριο χαρακτικής του Γιάννη Κεφαλληνού. Το 1936, χρονιά της αποφοίτησής του, εξασφάλισε υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών για σπουδές ψηφοθετικής στο εξωτερικό. ΄Το 1937 έφυγε μαζί με τον φίλο του ζωγράφο Νίκο Νικολάου για τη Ρώμη, σύντομα όμως αναχώρησε για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε στην École des Beaux-Arts, ζωγραφική με τον Charles Guerin και τοιχογραφία με τον Ducos de l’Haille. Συγχρόνως φοίτησε στην École des Arts et Metiers, παρακολουθώντας μαθήματα ψηφοθετικής. Επέστρεψε στην Ελλάδα με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου για να στρατευτεί. Το 1947 εξελέγη τακτικός καθηγητής στο προπαρασκευαστικό τμήμα της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και δέκα χρόνια αργότερα τακτικός καθηγητής στην έδρα της ζωγραφικής, θέση στην οποία παρέμεινε έως το 1983. Τα χρόνια 1959-1962 σχεδίασε και εκτέλεσε την περίφημη εγχάρακτη σύνθεση του εξωτερικού τοίχου του ξενοδοχείου Χίλτον στην Αθήνα. Ασχολήθηκε επίσης με την κεραμική, την εικονογράφηση και τη σκηνογραφία. Εξέθεσε για πρώτη φορά ατομικά το 1959 στον “Αρμό”. Έκτοτε παρουσίασε το έργο του σε πολυάριθμες ατομικές και ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος, καθώς και σε αναδρομικές εκθέσεις. Το 1988 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση του έργου του στην Εθνική Πινακοθήκη. Επηρέασε καθοριστικά το τοπίο της μεταπολεμικής τέχνης στην Ελλάδα, τόσο με το εικαστικό του έργο όσο και με τη διδασκαλία του, αλλά και την προσωπικότητά του. Στη ζωγραφική πέρασε από την αναπαράσταση στην αφαίρεση χωρίς να εγκαταλείπει την ανθρώπινη μορφή. τη σύζευξη του κλασικού με το μοντέρνο. Αν και δημιούργησε επίσης τοπία και νεκρές φύσεις, οι εικόνες του σε όλες τους τις εκφάνσεις έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο και το ερωτικό στοιχείο.