Φιγούρες και σακίδιο με αυτιά

Απόσπασμα από το συνοδευτικό κείμενο της έκθεσης

Φιγούρες και Σακίδιο με Αυτιά, Γκαλερί Citronne, Πόρος, 2017

Mια μικρή μακρόστενη βιτρίνα, αναρτη­μένη στον τοίχο, γεμάτη tricks, πάνω στην οδό Ακαδημίας, απέναντι από την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, μου κρα­τούσε άσβεστη τη φλόγα της φαντασίας μου για χρόνια, επί καθημερινής βάσης, πηγαίνο­ντας και γυρνώντας από το σχολείο.

Χρωματιστά, μικρά, ευτελή, ανόμοια αντι­κείμενα ίσα που να χωρούν σε μια λεπτή επί­πεδη γυάλινη επιφάνεια εμπεριείχε σοφία αιώνων και κόσμους ολόκληρους από την τα­χυδακτυλουργία, τη γλυπτική και την ψυχα­γωγία.

Στο άνοιγμα της ψηλής πόρτας της εισό­δου του κτηρίου, πάντα στα δεξιά, ήταν καθι­σμένος ένας επιβλητικός, ευγενής, σιωπη­λός κύριος, με βαθύ βλέμμα, φορώντας ημίψηλο μαύρο καπέλο.

Αυτή ήταν ολόκληρη η επιχείρηση, από τα τέλη του ’60 και όλη την δεκαετία του ’70 και τις αρχές του ’80.

Με τον Γιώργη συναντηθήκαμε στη Σχολή το ’77 και μας ένωσε το μεγάλο πάθος μας για το σχέδιο πάνω στο μοντέλο. Οι άνθρω­ποι αυτοί για μας ήταν η οικογένειά μας, μέσα από αυτούς εισερχόμασταν στα βαθιά νερά της δουλειάς μας που σήμαινε τη γνώση του ανθρώπου και της ιστορίας του.

Μεταξύ αυτών ο Γιώργης ξεχώρισε τον Σόλωνα ο οποίος ήταν αριστοκράτης Αιγυ­πτιώτης και τον εύσωμο κύριο Γιώργο.

Ο Σόλωνας στα διαλείμματα της πόζας συνήθιζε να βγάζει το πάνω μέρος των ρού­χων του και να στέκεται όρθιος, με τα χέρια στη μέση, προκειμένου να λιαστεί στους δια­δρόμους της Σχολής, στο Πολυτεχνείο. “Ίσως να του έλειπε ο πολύς ήλιος της Αιγύπτου!”

Ο κύριος Γιώργος ήταν ψηλός και ευτρα­φής, οι κινήσεις του όμως δεν είχαν σχέση με την εικόνα του, ήταν ευλύγιστος και αέρινος, θα έλεγε κάποιος ότι μπορεί να ήταν και χο­ρευτής, ακόμα και ισορροπιστής, αφού μέσω των κινήσεών του μπορούσε να εξαφανίσει τον όγκο του.

Οι σπουδές πάνω στο σχέδιο και τον πηλό του Γιώργη με είχαν εντυπωσιάσει, κυρίως ο τρόπος που έψαχνε πίσω από τους ανθρώ­πους.

Κάποια στιγμή έχοντας σταχυολογήσει όλους αυτούς τους παράγοντες αποφάσισα να γνωρίσω στον Γιώργη το κρησφύγετό μου στην Ακαδημίας.

Μετά από αλλεπάλληλες επισκέψεις, ο Γιώργης κατάφερε να μαγέψει τον κύριο με το ημίψηλο, ο οποίος όπως αποδείχθηκε ήταν επαγγελματίας μάγος και ταχυδακτυ­λουργός. Έτσι ξεκίνησαν οι μελέτες του, μέσα σ’ αυτήν την είσοδο, κατόπιν διακανονι­σμού του χρόνου της πόζας και της επίδειξης των τεχνασμάτων. Εκεί θυμάμαι να ξεπετά­γονται από παντού πουλιά, λαγοί, αυγά, τρά­πουλες, μαντήλια και ό,τι μπορούσε να βάλει ο νους μας, αλλά συγχρόνως και να εξαφανί­ζονται ως διά μαγείας, ώστε να μένει σ’ αυτή την απέριττη είσοδο η απλή ξύλινη πολυθρό­να και ο μάγος με το όνομα Κρις.

Ήταν όμορφος με δέρμα αλαβάστρινο, λευκό, χωρίς ρυτίδες, δεδομένου ότι δεν έκανε μορφασμούς, δεν εκδήλωνε κανένα συναίσθημα και χρησιμοποιούσε το βλέμμα του για να σε καθυποτάξει. Το μεγαλείο της τέχνης του βρισκόταν εκεί, κάτω από το μπορ του ημίψηλου, στα μάτια του. Θεωρώ ότι ο Κρις ολόκληρος ήταν ένα μέρος της πο­λιτιστικής μας κληρονομιάς.

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι είχαν κοινά χα­ρακτηριστικά, ήταν μορφωμένοι, μιλούσαν ξένες γλώσσες και είχαν ταξιδέψει πολύ στη ζωή τους, κατορθώνοντας να μεταφέρουν όλα αυτά τα στοιχεία στον τρόπο στάσης της ζωής τους.

Μετά τη Σχολή ο Γιώργης συνεργάστηκε με τον Σόλωνα και τον κ. Γιώργο για τις μελέ­τες του στο εργαστήριο, ενώ με τον Κρις δού­λευε στον ίδιο ακριβώς χώρο μέχρι το κλεί­σιμο της επιχείρησης.

Συνεχίζοντας τη δουλειά του πάνω στη φιγούρα σε ορισμένους τύπους των έργων του, αντικατέστησε τα μοντέλα με την δική του μορφή, κυρίως στους ακροβάτες και τους ισορροπιστές.

Επισκεπτόμενη πριν από ένα χρόνο το χυ­τήριο εντόπισα έναν αριθμό έργων που τε­λευταία προσπάθησε ο Γιώργης να μεταφέ­ρει σε υλικό, επρόκειτο για μια ενότητα την οποία δούλευε σε όλη την πορεία της δου­λειάς του.

Ήταν φιγούρες από τον Σόλωνα, τον Κρις και τον κ. Γιώργο καθώς και το σακίδιο με τα αυτιά […]

 

Αφροδίτη Λίτη

Γλύπτρια, Καθηγήτρια Γλυπτικής στην ΑΣΚΤ