Βασιλείου Σπύρος

O Σπύρος Βασιλείου γεννήθηκε στο Γαλαξείδι το 1902 και πέθανε στην Αθήνα το 1985. Σπούδασε ζωγραφική στο Σχολείον των Τεχνών (μετέπειτα ΑΣΚΤ) από το 1921 έως το 1926. Ήταν μεταξύ των σπουδαστών που αγωνίστηκαν για την ανανέωση της Σχολής και εντάχθηκαν στο εργαστήριο του νεοεκλεγέντα Νίκου Λύτρα. Από το 1926 δημοσιεύει σκίτσα και γελοιογραφίες στον Τύπο. Το 1929 κάνει την πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερi Στρατηγοπούλου, εντάσσεται στον «Σύνδεσμο Ελλήνων Καλλιτεχνών» και αναλαμβάνει την πρώτη του σκηνογραφική δουλειά, με προτροπή του Φώτου Πολίτη. Θα ακολουθήσουν, τα επόμενα χρόνια, σκηνογραφίες, κοστούμια και καλλιτεχνικές επιμέλειες για 140 περίπου θεατρικές παραστάσεις. Το 1930 συμμετέχει στην επανίδρυση της ομάδας «Τέχνη» και βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών για τις μακέτες της αγιογράφησης του ναού του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι. Με τα χρήματα του βραβείου ταξιδεύει στην Ευρώπη και μελετά έργα των μεγάλων ζωγράφων. Στα χρόνια της Κατοχής (1941-1945) το χαρακτικό του έργο θα σημαδέψει την τέχνη της Αντίστασης. Εκτός από τα παράνομα έντυπα, εικονογραφεί ποιητικά και λογοτεχνικά κείμενα, εκδίδει χειρόγραφα βιβλία και πλήθος λιθογραφιών.
Μετά τον Εμφύλιο γίνεται μέλος της ομάδας «Στάθμη» (1949), συνδέεται στενά με τη διανόηση της γενιάς του ’30 και με προσωπικότητες από όλο το φάσμα των τεχνών.
Η πληθωρική του δραστηριότητα περιλαμβάνει ακόμα τη διδασκαλία σε διάφορες σχολές και σημαντικές συνεργασίες με δημόσιους και ιδιωτικούς καλλιτεχνικούς φορείς. Πραγματοποίησε πολυάριθμες ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός Ελλάδος και συμμετείχε σε σημαντικές διεθνείς εικαστικές διοργανώσεις. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολλές αναδρομικές εκθέσεις τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά τον θάνατό του. Η ζωγραφική του (τοπία, πορτρέτα, καθημερινές σκηνές και συνθέσεις με έντονα ελληνικό χρώμα) εμπνέεται άλλοτε από μορφές της λαϊκής παράδοσης, άλλοτε από ευρωπαϊκά πρότυπα, και καταγράφει χαρακτηριστικές πλευρές της νεοελληνικής ζωής με γλαφυρότητα και ζωντάνια. Η συλλογή των πολλαπλών χαρακτικών έργων της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων, όπως αυτό, είναι απολύτως αντιπροσωπευτική του ποιητικού και ταυτόχρονα οικείου ύφους του. Με στοιχεία από τον σουρεαλισμό ή ακόμα και από την ποπ αρτ, οι εικόνες του Βασιλείου μοιάζει να αποτελούνται από θραύσματα των ονείρων και της μνήμης βαθιά ελληνικών καταβολών.